در سال ۱۸۸۵ اشخاصی به نام‌های چارلز داو، ادوارد جونز و چالز برگستریسر میانگین صنعتی بازار بورس و اوراق بهادار آمریکا را محاسبه کردند. این سه نفر به منظور دستیابی به ابزاری برای سنجش عملکرد واقعی بازار این شاخص را در یک ژورنال تخصصی به نام وال استریت منتشر کردند که با اقبال عمومی زیادی مواجه شد. آن‌ها مخفف اسم‌های خود را روی این شاخص نهادند و اختصارا نام شاخص داو جونز را DJIA گذاشتند. در ابتدا این شاخص فقط از ۱۲ شرکت صنعتی تشکیل شده بود؛ اما به مرور زمان و با بزرگ‌تر شدن بازار، تمرکز شاخص تغییر پیدا کرد تا سایر صنایع نوظهور را به اقتصاد صنعتی آمریکا وارد کند.

 همان‌طور که در ابتدا گفتیم این شاخص از سهام ۳۰ شرکت صنعتی حاضر در بازار بورس آمریکا تشکیل شده است. شاخص داو جونز به‌صورت وزنی محاسبه می‌شود؛ یعنی سهم‌های بزرگ‌تر و با قیمت بیشتر تاثیر بیشتری بر این شاخص می‌گذارند.

این ۳۰ شرکت شامل بخش‌های مختلفی از جمله مواد، کالا‌های مصرفی، امور مالی، مراقبت‌های بهداشتی، صنعت، نفت و گاز، فناوری، مخابرات و خدمات عمومی هستند. به این ترتیب شرکت‌های تاثیرگذار در شاخص داو جونز به‌طور مرتب درحال تغییر هستند.

از جمله شرکت‌هایی که در این لیست حضور دارند می‌توان به شرکت‌های مهمی همچون اپل، مایکروسافت، جی‌پی مورگان، IBM، بوینگ، نایکی و مک‌دونالدز اشاره کرد. لازم به ذکر است که خیلی از شرکت‌های فوق در شاخص‌های دیگر بازار نیز مجددا استفاده می‌شوند.

همچنین سهام شرکت‌هایی مانند آلفابت، آمازون و فیسبوک در این شاخص حضور ندارند. زیرا به دلیل وزن بالایی که دارند، امکان ادغامشان درون میانگین کل شاخص داو جونز وجود ندارد و درصورت ادغام وزن این شاخص به سمت شرکت‌های مذکور می‌رود.